Hard werken en zelfstandig zijn, dat kreeg yogadocent Marjan van Lier (68) mee uit haar ouderlijk nest. Het bracht haar ver. Maar: ‘Soms moet je ego even aan gruzelementen om jezelf weer opnieuw te vinden.’
Laat het leven mij maar eens gaan leiden, in plaats van andersom, dacht Marjan rond haar zestigste. Door de jaren heen had ze zo veel mensen geadviseerd hun gevoel te volgen, dat het nu tijd werd dit op zichzelf toe te passen.
Haar leven in Amsterdam loslaten bleek niet makkelijk. De vrienden om haar heen zouden niet meer vanzelf- sprekend zijn, evenmin als haar buurt, de Jordaan, waar ze veertig jaar woon- de met de klanken van het carillon van de Westertoren en waar ze alle buren en winkeliers kende. En niet te ver- geten waar haar levenswerk Carnac zat: een management- en bezinnings- centrum gevestigd in een oud Amster- dams klooster. Maar na twintig jaar werd het beklemmend en enerverend om het centrum telkens opnieuw vorm te geven. Omdat ze er zo mee ver- bonden was, moest ze definitief loskomen voor ze nieuwe beslissingen kon nemen.
En dus verkocht ze het klooster, waar ze zelf ook een appartement bewoonde, bestelde een verhuiswagen, liet haar spullen opslaan en begon te zwerven. Marjan geeft het interview in het Haagse grachtenpand waar ze na haar zwerftocht neerstreek. Ze is tenger, verzorgd en heeft een uitstraling die krachtig en kwetsbaar tegelijk is. Marjan: ‘Los van alles reisde ik wat door Portugal en Italië. Dat was nog de moeilijkste tijd. Niet weten waar je heen zult gaan of terecht zult komen, werpt je helemaal terug op jezelf. Natuurlijk had ik ook een heerlijk ge- voel van bevrijding, maar ik werd even vaak overvallen door onzekerheid en een gevoel van ontworteld zijn.’
Lees verder: