Een paar jaar geleden besloot ik dat ik iets anders met mijn leven wilde en stiekem dacht ik er zelfs over om Amsterdam te verlaten. Zulke gedachten zijn gevaarlijk omdat de consequenties nogal verstrekkende gevolgen kunnen hebben. Ik had eerder zo’n drastische stap gezet en hoewel het nogal wat voeten in de aarde had, was ik toentertijd zeer tevreden over het resultaat.
Na mijn hele leven vooral zelf geleid te hebben wilde ik nu dat het leven mij zou leiden. Dus allerlei plannen, ideeën en mogelijkheden probeerde ik zoveel mogelijk de kop in te drukken, om maar vooral aan dat nieuwe adagium te kunnen voldoen.
Daarbij had ik zoveel mensen gecoacht die ik stimuleerde om toch vooral hun gevoel te volgen en te doen wat ze in wezen graag wilden. En die waren en zijn me nog steeds dankbaar dat ze die stap ooit hadden genomen.

Het loslaten van alles wat ik had opgebouwd was niet eenvoudig. Allereerst mijn werk. Ik realiseerde mij dat ik overal kon werken. Maar het loslaten van Carnac, dat in een voormalig klooster was gevestigd, was een proces van opruimen, afscheid nemen en herinneringen.
Dan de buurt. Als je, zoals ik, veertig jaar in de Jordaan hebt gewoond, ben je vergroeid met de buurt, de buren, de winkeliers, de markt, de grachten, het carillon van de Westerkerk en de drukte van de stad. En natuurlijk mijn vrienden, die altijd als vanzelfsprekend om mij heen zwermden. Dat loslaten heeft me meer moeite gekost dan ik aanvankelijk dacht. Een diep gevoel van heimwee overkwam me op de raarste momenten. Veel tranen, een gevoel van ‘lost’ en het verlies van identiteit. Terwijl het toch een weloverwogen besluit was.

Maar het ergste moest nog komen: Amsterdam had het niet meer voor mij, dacht ik, maar een nieuwe stad kon ik niet zomaar aanwijzen. Dus liet ik de verhuizer komen, mijn spullen meenemen en besloot ik een tijdje te gaan ‘zwerven’.
Los van alles, een beetje reizen en met de flow mee. Dat was de meest moeilijke tijd. Achteraf kun je alles relativeren, zoals een diep gevoel van vrijheid, een toekomst die openlag en geen binding met het verleden. Maar ik vond dat knap lastig. Als iemand mij toen had verteld dat ik binnen een jaar een perfect huis zou hebben op een super locatie, had ik waarschijnlijk wat meer genoten van die tijd.

En nu, inderdaad, in een prachtig huis midden in Den Haag. Het huis voelt als een warme jas, Den Haag wil ik nog leren kennen en Amsterdam voelt heerlijk als ik er ben, maar ik ben ook weer tevreden als ik weg ga. Raar, hoe snel alles went wanneer het leven weer op zijn plaats is gevallen.

Hiermee wil ik iedereen die in deze onzekere tijden zijn zekerheden verliest een hart onder de riem steken en benadrukken dat het leven altijd weer op zijn pootjes terecht komt. Misschien in een andere vorm, maar dat is ook niet erg. Denk maar eens aan het ergste dat je ooit is overkomen: het komt altijd goed. Misschien ‘older and wiser’, maar zeker niet ‘sadder’!